Jij wordt kwaad, ik verdrietig.
Jij schreeuwt, ik zwijg.
Jij bent aanwezig, ik afwezig.
Zo gaat het altijd, wie jij ook bent.

Zus
Ze had wat te veel gedronken, maar dat mocht. Ze praatte te luid en was af en toe behoorlijk direct. Maar dat kon geen kwaad. Het was immers feest, ze mocht zich amuseren.
Ze wist heel goed dat het feest ook voor haar grote gevolgen zou hebben.
"Voortaan heb ik de slaapkamer voor mij alleen. Kan ik vriendjes uitnodigen die in dat lege bed kunnen slapen - zogezegd hé."
En plots werd ze triest.
"Dat gaat toch heel vreemd zijn, dat ze vanaf nu echt ergens anders zal wonen. Dat we haar niet zo vaak meer zullen zien. Dat we bij haar op bezoek moeten." Ze sprak de woorden als waren het vieze gerechten die ze niet lustte. "En dan moeten we haar drie kussen geven en een cadeauje meenemen. Dat is toch raar." Dat haar zus trouwde, daar kon ze zich mee verzoenen. Maar dat ze nu ook een beetje afscheid moest nemen, viel haar zwaar.

Stad
Na een laatste kus draai ik me om en loop door de koude stad naar huis. Zij gaan hun weg, ik de mijne. Ik passeer donkere etalages, het lukt me niet de prijs van het sjaaltje te onderscheiden. Het is stil op straat. Af en toe vang ik een flard voetbalgezang op. Al lijkt het niet zo, de zangers moedigen hun ploeg toe aan de andere kant van de stad. Hier is niemand. Mijn voetstappen en ik. En mijn hoofd vol gedachten. Thuis lijkt ver weg.