Nieuw
Gisteren zijn we onze nieuwe auto gaan bewonderen. Best een klasbak, moesten we toegeven. ’t Is een grijze geworden, met een ietwat apart design. Splinternieuw, dat zagen we zo. En handig leek ons die nieuwe ook wel. Ja, we waren tevreden met ons nieuw karretje. En rijk dat we ons voelden: we hebben nu al drie bordeaux en twee grijze vehikels tot onze beschikking. Al zijn ze dan niet echt van ons en kunnen we er enkel gebruik van maken, een nieuw autodeel-voertuig, voelt toch een beetje als een nieuwe auto.

Seizoen
Ik mik mijn voorwiel van blad naar blad. Krikkrak, klinkt het. En opnieuw: krikkrak. Een fijn geluid. Ik koester me in de laatste warme zonnestalen en kruip ’s avonds onder mijn dikste donsdeken. Lekker warm, twee keer. Ik adem witte wolkjes en luister naar de regen op het dak. Het deert me niet, binnen is het droog en warm. Ik kuier door de straten en langs het water en ruik: herfst. Ik geniet. Een herfstkind, dat ben ik.

Brokken
Het is al om zeep. Ondanks alle waarschuwingen, ondanks mijn oplettendheid.
Drie maanden zit ik nu op mijn nieuwe stek en ook hier heb ik brokken gemaakt. Serieuze brokken. En ik weet dat er geen weg terug is, vanaf nu zal het nog meer bergaf gaan.
Zo ging het op mijn vorige plek ook. Toen ik er vertrok, kreeg ik een cadeau: de zitting van mijn oude bureaustoel inclusief groot gat. Dat had ik eigenhandig gemaakt. En daarmee ben ik nu ook bezig. Rechts vooraan vertoont mijn stoel al een flinke sleetplek. De volgende stap ken ik al: de mousse die beetje bij beetje te voorschijn komt en in gele pulkjes op de grond terecht komt. Mijn oude collega’s hadden mijn nieuwe collega’s gewaarschuwd. Dat ze met mij flink in de kosten zouden vallen, dat hun materiaal niet veilig zou zijn in mijn handen. Of beter gezegd, mijn voeten. Want de schuldige is mijn linkervoet. Ik ben immers een 'beenzitter', linkervoet onder rechterbeen. En daartegen blijken bureaustoelen niet bestand.