Dagje verlof
Gisteren heb ik genoten van een extra dagje verlof, maar vermits blogger de hele tijd niet te bereiken was, geen postje. 'k Was best wel een beetje trots op mezelf. Ik ben gaan winkelen, bij Ikea. In mijn verbeelding is dat een winkel vol verleidingen, vol aanlokkelijkheden waar moeilijk aan te weerstaan is. Zeker als je beseft dat er nu wel geld op je rekening staat. Ten tijde van mijn natste Ikea-dromen was dat niet zo. Maar dat kon me toen ook niet zo deren: ik keek erg uit naar het moment dat ik een huisje voor mezelf had, dat ik helemaal zelf kon inrichten. Nu dat huisje, in de vorm van een appartementje weliswaar, er is, blijkt de voldoening die het inrichten én kopen met zich meebrengt veel minder groot. Gisteren kon ik gewoon de bedden, zetels, salontafels, keukens, badkamers, bureau-aangelegenheden, stoelen, en allerhande kasten , telkens mét toebehoren, voorbijlopen zonder één keer in de verleiding te komen. Mijn winkelzak bleef gewoon leeg. Pas in de afdeling textiel kreeg ik het moeilijk. Mijn zetels, die al een leven bij mijn grootouders achter de rug hebben, konden eigenlijk wel een plaid gebruiken. Die heb ik mij dan ook aangeschaft. Verder kocht ik alleen waar ik voor gekomen was: een bank voor op m'n terras. Nu kan ik een boekje lezen op m'n terras, in het zonnetje, op een acacia-houten bank, met een kussentje onder m'n achterste (dat hoorde daar ook bij, ja toch?). Flink van mezelf, niet? Maar tegelijk ben ik wel weer een jeugd-illusie armer: Ikea is géén koopparadijs, Ikea is een functionele winkel.