lectuur/literatuur
Op de trein, in m'n bed, op m'n bureau en af en toe ook op 't wc, lees ik nu Zie: liefde, van David Grossman. Een jongetje gaat op zoek naar de "waarheid", hetgeen iedereen voor hem verzwijgt, door zijn oren en ogen open te houden. Hij gaat hierin wel erg ver. Zijn fantasiewereld neemt hallucinante vormen aan, alle gebeurtenissen, gesprekken, aanrakingen en knipoogjes worden ingepast in de zoektocht naar "het Daar". Daar waar zijn familie vandaan komt, Daar waar het sneeuwde, Daar waar Sonder iets bijzonders was, Daar waar het nazibeest heerste. Boeiend!
Vorige week las ik De stem van Tamar, van dezelfde auteur. In heel eenvoudige, ingenieuze taal schetst hij het leven van twee jongeren uit Jeruzalem, vóór de tweede intifada, wel te verstaan. Ook hier speelt het toeval, en de hond, een erg grote rol. Ondanks de gelukkige afloop in dit verhaal, was ik erg droevig gestemd toen ik het boek uit had. Ik besefte dat ik nooit zo veel over had voor mijn broer of zus, dat ze wel een beroep kunnen doen op mij, meer zelfs, ik zal altijd klaarstaan voor hen, maar ze kunnen me niet vragen heel mijn leven op te geven voor hen. Ik weet dat ik er dan ook aan ten onder zou gaan... zucht