Bloed
Vanmiddag bloed gaan geven op het stadhuis. Dat kan daar blijkbaar één keer per jaar. Lang hoefde ik niet te wachten, na de papieren-formaliteiten - nieuw adres, al een tijdje géén student meer, ook nieuwe huisarts, maar kon niet op haar familienaam komen, enkel haar voornaam schoot me te binnen - een snel doktersbezoekje, kreeg ik het bed het dichtst bij de deur toegewezen. Van daaruit had ik ruim de tijd om alle "liggenden" en wachtenden te bestuderen. Ik ontdekte welgeteld één dappere man onder een dertigtal vrouwen... De verpleegster vertelde me dat dit eerder uitzonderlijk was, maar omgekeerd zou de situatie nooit voorvallen. Lijkt me logisch ook: ik heb zo de indruk dat vele mannen last hebben van schrik voor de prik. Bovendien kom je als man niet meer in aanmerking om bloed te geven als je ooit één keer sex hebt gehad met een andere man... Welke verklaring geeft de doorslag?
Update: op de trein vond ik niet alleen Joeri (uiteindelijk, klein leuk gesprekje) maar ook een tweede dappere man. Hij vertoonde duidelijk de sporen van een bloedgift: een wit verbandje rond de arm en een familie-album van Suske en Wiske. Een cadeautje van het Rode Kruis. Zelf ging ik voor de douche-crème.