Kortrijk
Vandaag genoot ik van een dagje verlof en trok - een treinreis van een dik uur - samen met mijn zussen en een nicht naar Kortrijk. Over de juiste toedracht van onze missie kan ik hier niet teveel kwijt, wegens aandachtige medelezers. Op onze missie kwamen we in het begijnhof terecht. We hadden daar het één en ander te doen, dus zette ik mij daar op een bankje en deed zo mijn deel van het werk. Een vrouw beladen met pakjes, kwam mijn richting uit. Het was niet zo moeilijk om op te merken dat zij graag van haar lasten verlost werd. "Dat is hier toch het Sint-Maartenskerkhof?" vroeg ze me, in het West-Vlaams. Ik ben helemaal niet thuis in de stad, maar vermits we daar net tevoren gepasseerd waren, wist ik onmiddellijk dat dat hier het Sint-Maartenskerkhof niet was. Ik wees met mijn arm naar rechts. "Dat is daar!" voegde ik er aan toe. "Ah, je spreekt geen Vlaams!" antwoordde ze mij. Ze vervolgde snel haar weg en stelde dezelfde vraag aan een vrouw die in haar deurgat stond, iemand die duidelijk wel Vlaams sprak. Ik stond perplex. Later bedacht ik dat ze gelijk had. Ik spreek inderdaad geen Vlaams. Nederlands, of beter nog, Brabants, zo zou ik mijn moedertaal omschrijven.