Pralines
Pralines zijn zelden lekker, ook voor de vermaarde Belgische pralines geldt dit. De chocolade die mag er best wezen, maar de vulling, die kan mij slechts zelden bekoren. Praliné, mokka, likeur, aardbeien, of andere mierzoete romige crèmes ontlokken eerder een diepe afkeer aan mijn smaakpapillen. Toch word ik al eens verleid door dit kostbaar kleinood. Want de praline blijft wel aantrekkelijk. De verrassing, die doet het hem... nooit ben je helemaal zeker van de vulling. Stel dat het toch eens die ene lekkere praline zou zijn. Want er bestaat inderdaad ook een lekkere praline: die met marsepein vulling...(en als't kan een nootje bovenop). Telkens weer laat ik mij in verleiding brengen, telkens weer doe ik een grabbel in de rijkgevulde Leonidas-doos. De kans dat je een marsepein-exemplaar treft is, proefondervindelijk ondervonden, het grootst bij fondant-pralines. En dat treft, want ik verkies pure chocolade boven hun lichtere afkooksels. Maar slechts zelden word ik marsepein gewaar na een eerste voorzichtig hapje van de uitverkoren praline. De teleurstelling is negen keer op tien erg groot. Met tegenzin kauw ik een praliné-exemplaar snel weg. Daarna spoel ik mijn mond met een slokje water. Dat mierzoete plakkerige spul duld ik niet lang tussen mijn verhemelte. Een zeldzaam marsepein-exemplaar daarentegen, daar geniet ik nog uren van na... zulke momenten worden zo zeldzaam... al die praliné-exemplaren heb ik er graag voor over...