Donker
't Was al laat vandaag. Toen ik thuiskwam was het al bijna helemaal donker. Maar toch wilde ik nog een eindje gaan lopen. Ik kleedde me om en trok snel mijn sportschoenen aan. Mijn gebruikelijke rondje in het park leek me nu iets te ver, aan het bruggetje zou het te donker en te stil zijn. Daarom liep ik tussendoor langs het cafetaria. Ik bleef zorgvuldig in het schijnsel van de straatlampen . Zo was ik in een mum van tijd aan de andere kant van het park. Toch een beetje te snel om al terug te keren. Dus dacht ik, ik doe nog een rondje rond de sportvelden. Daar was ik nog nooit geweest. Ondertussen was het laatste restje daglicht verdwenen. Op het paadje naast de voetbal- en cricketvelden, stonden de struiken wel heel dicht tegen elkaar. Er was in geen velden of wegen een menselijke ziel te bespeuren. Ik liep alleen, in een donker park, in het gevaarlijke M. Opeens dacht ik: "Lok ik het nu uit? Ben ik nu in gevaar? Ben ik nu geen iets te makkelijke prooi?" Maar bang was ik niet. En er gebeurde niets.