Geuren
Soms vangt mijn neus een geur op, die nog voor ik de herinnering concreet kan maken, een gevoel bij me oproept. Dat gaat heel snel, en is heel irrationeel. Wanneer ik een pijp ruik, maakt er zich enige spanning van mij meester. Maar er is toch ook welbehagen bij. Dan pas gaat mijn brein op zoek naar het waarom van dat gevoel. Al snel kom ik uit bij mijn instructeur van de rijschool. Een aantal jaar geleden bracht ik welgeteld tien uur, plus een aantal (ja, toch wel) examens, aan zijn zijde door. Hij rookte niet in de auto, maar maakte van elke pauze gebruik om zijn pijp zorgvuldig te stoppen en er in kleine trekjes aan te zuigen. Hij was dan ook doorrookt wanneer hij terug aan mijn zijde - of ik aan de zijne - plaatsnam. In de auto hing steeds de scherpe, typische pijp-geur. Als ik nu een pijp tegenkom, komt eerst het spannende gevoel, dan het gevoel van welbehagen - ik voelde me op mijn gemak aan de zijde van B.- en dan de herinnering. Telkens opnieuw.
De geur van het vele hout in de bibliotheek van L. roept een heel ander gevoel bij me op. Moeilijk te omschrijven, maar veel minder aangenaam. Ook nu is er spanning, maar geen welbehagen, eerder een tikkeltje angst. Heel regelmatig kom ik in die bibliotheek, telkens word ik overvallen door hetzelfde onaangename gevoel. Het duurde een aantal weken voor ik het gevoel aan een herinnering kon koppelen. Maar nu is de link me duidelijk. Toen ik nog klein was, deed ik aan ballet in grote zalen vol parket, met spiegels aan de wanden. Ook hier werd de geur bepaald door het overvloedige hout. Ballet was niet mijn ding. Ik was er niet goed in, wilde wel, maar kon eigenlijk niet. Telkens weer had de lerares het op mij gemunt. Telkens weer moest ik het ontgelden. Spanning en angst waren elke keer mijn deel. Nog steeds, wanneer ik de bibliotheek binnen stap.