Kwaad
Af en toe ben ik kwaad op mezelf. Zoals vandaag. Aan het begin van de week had ik mezelf beloofd om me aan 't einde van de week een half dagje verlof te gunnen. Tijd om solden te doen en thuis het één en ander in orde te maken. Ik werkte vrijdagmorgen goed door, er moest wel iets af zijn alvorens ik aan mijn weekend kon beginnen. Een tripje over de markt, de laptop terug op het werk gaan afleveren, en ik was klaar voor de grote soldenjacht. En een jacht, dat was het. Er waren blijkbaar meer mensen die een dagje vrij aanwenden om nieuwe kleren uit te zoeken. Meteen was mijn zin over. Maar vermits ik toch ook niet met lege handen thuis kon komen, ging ik heel practisch te werk. Ik werkte de enkele winkels af waar ik meestal mijn gading vind. Om half drie was ik klaar: twee zakken met nieuwe kleren: een short, een rok, een broek en een aantal T-shirts en topjes. Toch behoorlijk snel, niet? Gepakt en gezakt stapte ik op mijn trein, huiswaarts. Ik had het gevoel alsof er nog een hele middag voor me lag, bergen (strijk) zou ik verzetten. Niet dus.
De trein had zich nog maar net in beweging gezet, of ik constateerde dat ik mijn sleutels niet bij me had. Laten liggen op mijn bureau, toen ik 's middags de laptop terug bracht. Gelukkig was die redenering snel gemaakt, ik was ze niet kwijt. Maar dat is dan ook het enige positieve dat ik mezelf kon vertellen. Twintig minuten later, aangekomen in mijn thuisstation, kon ik nog een half uurtje wachten op de volgende trein richting werk. Mijn sleutels lagen om 16u. 30 waar ik ze om 12u.30 had achter gelaten, gewoon op mijn bureau. Om 17u.15 nam ik voor de tweede keer vandaag de trein richting huis, mezelf verwensend. Daar ging mijn vrije namiddag. Alleen omdat ik nog een goed boek bij me had, kon ik mijn lompheid toch nog een beetje relativeren... *zucht*...