Lopen
Een eindje hardlopen is goed voor je. Niet alleen de conditie gaat erop vooruit, je verbrandt een hoop calorieën, ook raak je een heleboel frustraties kwijt. Maar een rondje in het park blijft een opdracht. Steeds moet ik mezelf oppeppen, stel ik mezelf nieuwe doelen, steeds moet ik mezelf vooruit denken. "Als ik aan het bruggetje over de vijver ben, ben ik zeker in de helft." "Ik ben al in de grote dreef, nu is het echt niet ver meer." "Oh, ik heb krampen, als ik vandaag de tennisvelden haal, zal ik al heel blij zijn." "Nog een heel klein beetje Nele, en je bent er helemaal, echt flink van je."
En ondertussen zie ik af, moet ik me echt inspannen om mijn benen in een gezwind tempo voor elkaar te plaatsen. Ik voel de steken in mijn zij, mijn ademhaling gaat echt heel snel, het zweet parelt op mijn voorhoofd en mijn hoofd is helemaal rood.
Soms denk ik ook aan andere dingen terwijl ik loop. En dan gaat het allemaal veel beter. Wanneer onderwerpen van het Peterselie-eiland, de bovenburen, het menu voor vanavond tot een onderwerp voor op m'n blog de revue passeren, gaat het lopen vanzelf. Niks moeite, niks pijn, voor ik het weet ben ik al aan de tennisvelden.
Wanneer het lopen zelf weer een prominente plaats in mijn gedachten opeist en ik de steken in mijn zij extra voel, de ademhaling weer veel te snel gaat, mijn benen loodzwaar wegen, weet ik dat daar een remedie tegen is. "Nele, denk aan iets anders, denk niet aan het lopen." "Ja maar, waaraan kan ik nog denken? Ik heb alles al gedacht!" Maar ik heb nog nooit alles gedacht, altijd is er wel een nieuwe gedachte. En dan doet het lopen geen pijn meer.