Park
Vanmiddag heb ik mij op een bankje in het park gezet. Mensjes kijken. Ik had de bank voor mij alleen. Een bank verderop zat een koppel uit te puffen van hun wekelijks marktbezoek. Op de grond, op het bankje, op hun schoot, overal lagen tassen en plastic zakjes volgestouwd met marktinkopen. Ze zaten daar maar wat. De man zei een paar keer "En nu zijn we weg." "Ja," antwoordde de vrouw. Maar geen van beiden maakte enige aanstalten om op te staan. Ze zaten er nog toen ik vertrok.
Er passeerde ook heel wat volk. In de verte kwam een drietal meisjes aangewandeld. Al van op afstand kon ik hun gesprek meevolgen. "Hier zijn echt geen bankjes hé." Een tijdje later: "Zouden we het aan haar vragen?" "Maar ja!" Nog een tijdje later, tegen mij deze keer: "Mogen we hier zitten?" Daar had ik zo meteen geen bezwaar tegen. Gewillig schoof ik naar het uiterste puntje van de bank. Drie knappe jonge vrouwen - in de wandelgangen ook wel eens "Flair-wijven" genoemd - namen plaats naast mij. Nu werd het een koud kunstje om een ongetwijfeld interessant gesprek van dichtbij te volgen. De wandelgangen bleken geen ongelijk te hebben. Het Flair-gehalte lag hoog. Ik zat naast Miss Druif! De enige echte Miss Druif! Mijn dag kon niet meer stuk.