Wesp
Nog nooit ben ik gestoken door een wesp. Mijn broer en zus wel. Zij schreeuwden moord en brand, een wespensteek was duidelijk veel pijnlijker dan een bijensteek. Daarvan heb ik ooit wel eens last gehad. Toch bleef ik over het algemeen gespaard van "erge dingen". Mijn moeder reed ook nooit in paniek met mij naar de dokter of naar spoedgevallen. Dat deed ze wel met mijn broer en zussen. Maar niet met mij. Nooit moest ik iets laten naaien, nooit brak ik iets, steeds had ik een tikkeltje meer geluk.
Gisteren weer. Toen mijn linkervoet voor het laatst de grond raakte alvorens in mijn bed te stappen, voelde ik iets. IK had met mijn blote voet op een wesp gestapt. Niks aan de hand. De wesp draaide snelle rondjes op haar rug en stak daarbij haar achterlijf driftig in de lucht. Opnieuw was ik ontsnapt aan een wespensteek. Dacht ik. Ik moest het beestje natuurlijk nog mijn slaapkamer uitkrijgen. Dat ging vlotter dan ik had verwacht: Ik maakte een prop van toiletpapier, nam het gedierte daarme vast en dropte het geheel op het terras. Weerom zonder steek.