Bel
De bel gaat. Ik verwacht geen bezoek. Spannend, zo'n onverwachte visite. Maar ook ongelegen nu. Ik voer immers een leuk, maar intens telefoongesprek. Plotseling moet ik beslissingen nemen. Ik zou het erg vinden om het gesprek nu te onderbreken, 't was net leuk, en zo eenvoudig ligt het niet om eens snel terug te bellen. Maar ik wil o zo graag weten wie er voor mijn deur staat. Wat te doen?
Ik luister even minder goed naar de lieve stem aan de andere kant van de lijn. Ik probeer door het raam te kijken. Ik zie een donker hoofd met een gekleed wit hemd. Ik herken de man niet. Grrr, zo kom ik geen stap verder. Mijn aandacht is nu helemaal niet meer bij het telefoongesprek. Ik probeer de andere kant in bedekte termen te zeggen dat er iemand voor mijn deur staat. Ik hoop dat de andere kant niet zo hoffelijk zal zijn om direct een einde te maken aan het gesprek.
Ik trek het raam open, en buig er half doorheen. De twee mannen beneden merken me al snel op. Geen spoor van herkenning, dit is wel heel onverwachte visite. De ene toont me een tijdschriftje, "De Wachttoren". Ik ben opgelucht en schud snel mijn hoofd. Raam terug toe, volledige aandacht bij telefoon. Ik vertel de andere kant dat het bezoek beneden is afgewimpeld.
Voor mij geen uitleg over het einde der tijden vandaag. De Getuigen bellen aan bij de buren.