Duif (3)
Ik was als allerlaatste overgebleven gisteren. Het hele gebouw was stil, alle lichten gedoofd. Alleen op mijn bureau ronkte nog een computer. Mijn raam stond open. De buitenlucht bracht alleen geluiden van kirrende duiven, en flapperende vleugels.
Plots werd het geluid van de vleugels wel heel erg luid. Ik keek over mijn schouders, en warempel, een duif had mijn vensterbank uitgekozen als uitkijkpost. Het was een mooie duif. Geen grijze, saaie, nee een witte, met kleine donkergrijze spikkeltjes. Rond haar hals waren ook enkele paarse vlekjes. Ze keek belangstellend naar binnen. Haar kopje schokte van links naar rechts. Eventjes hield ze haar kop schuin en keek me vragend aan. Ze bewoog een pootje. Ik dacht dat ze zo bij me naar binnen ging wandelen. Maar nee, ze verloor haar belangstelling en vloog weg.
Twee minuten later was ze daar opnieuw. Nu keek ze me iets langer aan. Ik durfde niet te bewegen, en zeker niet op mijn toetsenbord te roffelen. Doodstil keek ik terug. De duif bestudeerde mijn bureau grondig. De rekken, de twee bureaus, de stapels boeken, alles nam ze in zich op. Maar het was niet boeiend genoeg. Een onderzoek vanop afstand volstond. Nogmaals vloog de duif weg. Daarna zag ik ze niet meer.