Nieuwe bril
Een week heb ik hem nu, mijn nieuw bril. Ik zou hem al niet meer willen missen. De wereld is o zo helder en vooral, ik heb geen hoofdpijn meer. Ook in en net achter mijn ogen voel ik geen stekende pijn meer.
Maar ik moet toegeven, ik ben er nog niet helemaal aan gewend. Telkens ik wil stoppen met werken, een sanitaire of andere pauze, of gewoon als het laat genoeg is, grijpen mijn handen naar mijn hoofd. Ter hoogte van mijn bril gekomen, realiseer ik mij dat ik deze bril best de hele tijd ophoud. Dat was niet het geval bij mijn vorige bril. Mijn handen vervolgen hun weg naar boven, ik strijk eens door mijn haar. Zo hoop ik toch geen al te belachelijk figuur te slaan.
Ook aan andere situaties moet ik nog wennen: een vast nachtelijk brilplaatsje heb ik nog niet. Elke morgen ga ik op zoek door de slaapkamer, badkamer en living naar mijn bril.
Het familiefeest zaterdag stelde ook enkele problemen. Een brillende tante of grootvader kussen bleek niet zo handig. Zaterdagavond trok ik het kunnen van mijn nieuwe bril helemaal in twijfel. Hij kon me namelijk niet beletten alles dubbel te zien. Of was het niet mijn bril die verantwoordelijk was voor mijn dubbel zicht?