Schuld
Bij me in de wagon zaten twee mannen. De ene zat net achter me, in z'n eentje. Hij las een tijdschrift. De andere zat schuin voor me. Hij wriemelde heen en weer. Het was een beetje een duistere figuur. Hij had een legeruniform aan, maar had ook een gitaar bij zich. Zijn tas was beduimeld en straalde helemaal niet de orde en netheid uit die je van een beroepsmilitair verwacht.

Ik had de stoptrein genomen. Op het werk had ik net een stukje af en vond het wel tijd om naar huis te gaan. Liever dan nog een half uur te wachten op de rechtstreekse trein, nam ik de stoptrein, dan was ik toch zo'n twintig minuten vroeger thuis.

Toen we voor het eerst stopten, wendde de beduimelde militair zich naar me toe. "Heb je een telefoon bij je?" vroeg hij. Ja, dat had ik. Hij vroeg of hij eens zou mogen bellen. Hij zou me er wel voor betalen. Zo scheutig ben ik er niet op om mijn telefoon uit te lenen, maar ik ging akkoord. Als je dringend iets af te spreken hebt, kan een kort telefoontje vanop de trein wonderen doen. Ik wilde hem best helpen. Ik overhandigde hem mijn gsm, maar zag nog net dat ik helemaal geen ontvangst had. "Dat zal niet gaan nu, ik heb geen ontvangst." "Dan is het niets, dan bel ik wel vanuit Antwerpen." Ik vond het wel een galante oplossing van mezelf: ik had getoond dat ik hem wilde helpen, maar de techniek had er een stokje voor gestoken.

Maar ik voelde me ook een beetje schuldig. Twee stationnetjes verder zag ik dat de ontvangst terug in orde was. "Nu zal het wel gaan, ik heb terug ontvangst," zei ik. "Danku, ik zal het kort houden." Hij drukte een nummer in en begon een gesprek in het Engels. Ik verwijderde me discreet. Hij vroeg of hij Monica kon spreken. Die was er niet. Mmmm, dacht ik, dat valt mee, zo wordt het wel een heel kort gesprek. Ik betrapte mezelf erop dat ik me helemaal niet gemakkelijk voelde, met mijn ontleende gsm. De laatste weken waren erg duur voor me op gsm-gebied. Ontelbare sms-jes, een aantal buitenlandse gesprekken. Nu dit er nog eens bij, mijn rekening zou torenhoog zijn volgende maand. Maar de kosten voor dit gesprek wogen natuurlijk niet op tegen de kosten van mijn buitenlands gebel. Ik vond mezelf heel erg onredelijk, en voelde me schuldig omdat ik zo krenterig was. Nu leek ik de Hollander wel. En trouwens, hij had me beloofd om me te betalen.

Ik had mijn conclusie te snel getrokken. Ook met de persoon die de telefoon opgenomen had, en die dus niet Monica was, was een dringende lange babbel nodig. Er werden helemaal geen afspraken gemaakt, er werd een lange intieme babbel gehouden. Ik voelde mezelf nog ongemakkelijker worden. Ik wilde helemaal niet luisteren, ik wilde dat hij stopte met babbelen. Ik voelde me schuldig en werd stilaan kwaad op mezelf. Waarom werd ik daar zo ongemakkelijk van? Kon ik dan echt niets zomaar geven, zonder daarover moeilijk te doen?

In het laatste stationnetje voor ik eruit moest, maakte hij eindelijk een einde aan het gesprek. Hij kwam me mijn gsm terug overhandigen. "Moet ik je er iets voor betalen?" vroeg hij. Dat maakte me nog het kwaadst van al: hij liet mij ervoor bedelen, hij liet me er zowaar voor op mijn knieën gaan zitten. Dat ging me toch te ver... Zo hoefde het voor mij helemaal niet.