Maatje
Zaterdag vond ik hem weer, mijn maatje. Vijf jaar lang waren we onafscheidelijk. Elke week trokken we er samen op uit. De eertse twee jaren ging dat uitje steevast richting Brussel, de laatste drie richting Leuven. Exact een jaar geleden liet ik hem in de steek. Ik dacht hem niet meer nodig te hebben. Ik dacht dat ik nu wel op eigen benen kon staan.
Maar wat was ik blij toen ik hem zaterdag terugzag. Het had iets heel erg vertrouwds hem daar weer te zien staan. Plots wilde ik het allemaal goedmaken. Ik beloofde hem dat we er snel weer samen op uit zouden trekken. Niet naar Brussel of Leuven deze keer, maar heel wat verder. Na dat jaar van verwaarlozing heeft mijn maatje dat wel verdiend. En ik ook trouwens. Zaterdag trekken mijn rugzak en ik samen de wijde wereld in.
Dat betekent dat ik andere dingen zal verwaarlozen, ik weet het wel. Maar die andere dingen hoeven geen jaar te wachten voor ik ze weer in de watten leg. Ik beloof plechtig dat ik mijn maatje slechts drie weken zal verwennen.