Voetbal
Gisteren zaten we met de hele personeelsgroep op restaurant. Ik deelde de tafel met acht vrouwen, waaronder zes moeders. De mannelijke collega's, die een eindje verderop zaten, (de andere tafels waren wel "gemengd", alleen de onze niet) kwamen ons vertellen dat er een ster-voetballer aanwezig was, maar helemaal zeker was dat niet. De moeders waren één en al oor. Wie was het, waar zat hij, wat at hij? Een eerste stoute moeder waagde het aan de ober te vragen "of het wel echt Suzuki was." "Ja," zei de ober, "dat is Suzuki." De vrouwen konden hun blik niet afhouden van de jonge speler. Ze zagen hun kans schoon extra veel punten te scoren bij hun zonen.
"Wie gaat er mee hem om een handtekening vragen?" vroeg een tweede stoute moeder. "Dat doe je toch niet, laat die jongen toch rustig eten, gun hem zijn privacy!" sputterde een vrouw-niet-moeder tegen. De moeders werden echter steeds enthousiaster. Waarschijnlijk speelde de overvloedige aanwezigheid van alcohol daar ook een rol in. "Ik durf dat wel hoor, dat is een onderdeel van zijn leven, die verdient zo al genoeg, één handtekening moet er wel af kunnen!" Een andere moeder beaamde dit. Ze had zelfs een beter idee: "Ik heb een fototoestel bij, ik wil wel een foto van hem." Ze richtte sluiks haar lens op de etende voetballer. "Je moet dat op zijn minst vragen!" sprak de vrouw-niet-moeder. "Ja, dan gaan we dat vragen hé, kunnen we ineens vragen of ik niet samen met hem op de foto mag," één van de moeders opnieuw. Nu was het hek helemaal van de dam. "Ik ga mee, ik wil ook op de foto!" riep een andere moeder enthousiast. Suzuki had er geen bezwaar tegen.
En zo vereeuwigde één van mijn collega's drie andere moeder-collega's mét Suzuki. Zij zullen niets dan bewondering oogsten bij hun zonen.
Tussen haakjes, Suzuki at de hele avond niets anders dan brood, hij dronk rode wijn. Daarvoor betaalde hij een bom geld in één van de betere Limburgse restaurants.