Bomen
Het waaide. Of het regende. Of allebei. Tussen het moment dat mijn wekker afging en het moment dat ik ook echt uit mijn bed stapte – een half uur vanmorgen – luisterde ik naar de bomen. De wind en de regen hoorde ik niet. De bomen, de bladeren en de takken, gaven de wind en de regen een grote klankkast. Ze kreunden, de bladeren en de takken zochten steun bij elkaar. Ze wreven tegen elkaar aan om warm te blijven. Om nog iets langer bij de boom te blijven. Om nog niet verbannen te worden tot de compost. Om nog even deel te zijn van het prachtige bladerdak van het bos. Om nog steeds beschutting te bieden aan de vogels. Dat had niet zoveel uitgehaald, zag ik toen ik op m’n fiets stapte. De bomen waren nu bijna helemaal kaal.