Boos
"Godverdomme!" klinkt het plots heel luid. Onwillekeurig krimp ik in elkaar. Nog voor ik kan thuisbrengen wie er zo hard schreeuwt, waarom hij zo hard schreeuwt, maakt angst zich van mij meester. Dan dringt langzaam het besef door dat het mijn bovenbuurman mét opvliegend karakter is. Waarom en tegen wie hij zo moest schreeuwen, weet ik nog niet. Hij stond in de gang, ik hoop dat hij de ruzies met zijn vriendin ook deze keer binnenskamers uitvecht. Ergens hoop ik dus dat hij het tegen ons heeft. Tegen mij of mijn logees-onderburen. Snel bedenk ik wat ik mis zou kunnen doen. Wat zou er hem nu niet aanstaan? Ik zit gewoon achter mijn bureau, een stukje tekst te tippen. Geen lawaai, geen bezoek, geen muziek, geen voetstappen. Daarstraks heb ik mijn deur wel een beetje te hard toegetrokken, maar dat kan het toch niet zijn? Ik waan mij veilig. Mijn onderburen dan? Ze zijn thuis, ontegensprekelijk. Ik hoor ze niet, maar hun geurtjes dringen overal door. Vloekt mijn bovenbuurman daarom zo luid? Of had hij gewoon een slechte dag op het werk? Of toch zijn vriendin?