Café
Gisteravond had ik een mooi verhaaltje voor op mijn blog. Samen met een vriendin zat ik onder de druivelaar in een café. Het schouwspel aan het tafeltje naast het onze, zou een mooi stukje opleveren. In gedachten was ik al volop aan het noteren. Maar een mooi stukje zal het niet worden. Daarvoor ging het gesprek de verkeerde richting uit.
Een man die duidelijk iets te diep in het glas gekeken had, probeerde er twee vrouwen te versieren. Zijn onhandige pogingen en het aantrek- en afstootspelletje dat de vrouwen met hem speelden waren komisch. Aan ons tafeltje verstomde het gesprek bijna helemaal. Met toenemend leedvermaak volgden we zijn vorderingen.
Maar op een bepaald moment was het niet grappig meer. Op een bepaald moment wilde ik geen letter uit de mond van die man meer horen. Ik moest naar buiten, onmiddellijk.
Het gesprek ging over de kinderen. De vrouwen voerden hun kinderen aan als argument, om niet te lang te moeten blijven. De man speelde daar handig op in en hij vertelde dat hij samenwoonde met zijn oudste dochter. Toen de vrouwen vroegen naar zijn andere dochters kwam het hele verhaal eruit.
Zijn jongste dochter was verongelukt. Het was in het VTM-nieuws geweest. Hij noemde de naam van mijn dorp.
Ik werd wit. Zijn dochter was M. Dat had ik nu wel begrepen. En hij was de vermiste vader, de vader die al jaren geen contact meer had met zijn dochters. De vader die niet op de begrafenis van zijn jongste dochter was. De vader die helemaal niet samenwoonde met zijn oudste dochter.
Maar dat vertelde hij de twee vrouwen niet. Dat wist ik. Ik ken zijn dochters.
Ik was boos. Boos omdat hij zijn dochter gebruikte om indruk te maken, om vrouwen te versieren.