Hoedje
Vanmorgen droeg ik voor het eerst sinds lang mijn hoedje opnieuw. Het was té koud, voor mij geen bevroren oren meer op de fiets. Ik ben een hoedjesmens, geen mutsenmens. Hoeden zijn veel mooier en even warm als een verlebberde, wollen muts. Mijn hoedje bevat trouwens ook 70 % wol, ontdekte ik net. Het is effen zwart, zeer soepel en heeft een opstaande rand, zoals dat hoort voor een echte hoed. Mijn hoedje heeft geen voor- of achterkant, het is een simpel, multifunctioneel rond modelletje. Voor enige kleur zorgt een wit met rood etiket aan de binnenkant. “Pomme d’Amour” staat er. En dat is een beetje ironisch, gezien het verhaal van dit hoedje.
Dit hoedje was een geschenk voor mijn achttiende verjaardag, jaren geleden. Eigelijk was het een surrogaat-hoed. Mijn vorig hoedje was ik enkele dagen tevoren immers verloren. Op 9 december was ik er duidelijk met mijn gedachten niet bij, ik had andere dingen aan mijn hoofd. Ik liet mijn hoedje gewoon achter in het cafetaria (tkaf in de volksmond). Mijn toenmalig vriendje had het daar net uitgemaakt. Mijn nieuwe hoedje “Pomme d’Amour” verlichtte het dubbele leed slechts een beetje.