Kokeneteke
Eén van onze vaste spelletjes op warme zomerdagen was "kokeneteke". Meestal speelden we dit bij ons thuis. Het buurmeisje van links, het buurmeisje van rechts en kleinere broers en zussen (toen waren ze nog kleiner, nu zijn ze alleen nog jonger) schoven mee aan tafel. We haalden de zak vol schoteltjes, kopjes, kannetjes en plastic messen en vorken uit de speelgoedkist. Het servies was geen mini-versie van het zondagse servies met een zilveren randje dat bij ons alleen bij communies uit de kast kwam. Nee, het kokenete-servies was zeer gebruiksvriendelijk. We hadden paarse plastic bordjes met blauwe bloemetjes, grote gele plastic bordjes (die eigenlijk ook behoorlijk klein waren), donkerblauwe, veel te brede plastic messen, vorken en lepels en de bijhorende kopjes en schoteltjes. Er waren ook mooie licht-blauwe plastic kannetjes. We stalden het hele servies uit, ergens buiten, op het gras, niet te ver van de keuken.

De volgende stap was linker: kokeneteke spelen konden we niet alleen, daarvoor hadden we eten, en dus een echte huismoeder én haar keuken nodig. Zij verschafte ons de rest van de ingrediënten: rozijntjes, appeltjes, perziken, kleine stukjes brood (maar dat hoefde zo niet vonden we), water, fruitsap en enkele snoepjes. Verder stuurde ze ons de tuin in. Daar konden we halen wat we verder maar wilden: frambozen, rode bessen, witte bessen, zwarte bessen, pruimen, kersen, worteltjes, radijsjes en aardbeien. Afhakelijk van wat er op dat ogenblik rijp -of bijna rijp – was. We zochten ook elke keer enkele mooie bladeren uit van om het even welke kruid-achtige plant en maakten dan onze eigen thee. Met koud water.

Heel gewichtig wasten we alles, sneden het in kleine stukjes, maakten de vreemdste combinaties en verdeelden de brij over de kleine bordjes en aten er met muizenhapjes van. We keuvelden wat, deden erg belangrijk en vonden dat koude thee eigenlijk toch wel heel erg lekker was. Dan volgde onvermijdelijk de afwas. Wie enigszins de kans had, maakte zich snel uit de voeten.