TwweeT en de kleine dingen

maandag, oktober 21, 2002

Lange Jan
“Opgepast, zingende kinderen” staat er in onze straat op 31 december. Kinderen gaan van huis tot huis, wensen iedereen een gelukkig nieuwjaar en hopen op wat lekkers. “Oud jaar nieuw jaar, twee koeken is een paar ‘k wens u een zalig nieuwjaar.” Zo gaat het minst originele liedje.
Wij gingen ook zingen. Oude handdoeken had mijn moeder toegenaaid en er een lintje aan bevestigd zodat we ze om onze hals konden hangen. Huis na huis vulde de zak zich met lekkers. Af en toe spoorde mijn vader ons op, konden we onze zakken leegmaken en vervolgden we zingend onze weg.
We kregen veel, we zongen ook veel. Nog weken na nieuwjaar hoefden we niet naar de winkel om snoep of koeken. Pennywafels, mandarijtjes, cha-cha’s, pakjes chips, cola-lolly’s, alles werd nauwgezet gesorteerd en opgeslagen in grote dozen.
Er was ook snoepgoed dat niet zo in de smaak viel. Bij oudere mensen kregen we soms droge koekjes, zonder verpakking. Soms waren die ronduit vies. Maar er waren er ook met een roze laag suiker op. Hen was geen lang leven beschoren in onze koekjesschuif. De koetjes-repen gingen onmiddellijk de vuilbak in. Dat goedje dat van heel ver iets weg had van chocolade, raakte toch nooit op. Na een paar jaar bewaarden we ze niet meer, rechtstreeks de vuilbak in. Ook Lange Jans gingen onmiddellijk richting afval. Niet omdat we dat niet lekker vonden, dat zouden we niet weten. Mijn moeder vond dat vies, dus besliste zij om onze Lange Jans, die wij bij elkaar gezongen hadden, ogenblikkelijk te verbannen naar de vuilbak.
Toen we jaren later voorzichtig proefden van die vieze Lange Jans, vonden we die best lekker. Of vonden we die alleen maar lekker omdat het verboden vruchten waren, verboden vruchten met een verhaaltje?