Allerheiligen
Vandaag is het Allerheiligen. Al maanden van tevoren werden er voorbereidingen getroffen voor deze dag. Mannen en vrouwen trokken naar het kerkhof. De graven, die in vele gevallen een jaar volledig aan weer en wind waren blootgesteld, werden opgekuist en rondom werd gegritseld. Blinkend – maar leeg - lagen de graven gisteren te wachten op vandaag. Vrouwen troffen nog andere voorbereidingen. Ze onderhandelen met bloemisten, trokken zelf het bos in, of speurden in hun tuin naar gepaste bloemen en groensel. De prachtigste bloemstukken zagen gisteren het levenslicht. Vandaag verhuizen al die bloemen massaal naar de kerkhoven. Wil je een beetje kleur in je leven, dan moet je vanaf vandaag op de Vlaamse kerkhoven zijn.
Maar eigenlijk is vandaag te vroeg. Vandaag is het Allerheiligen, morgen pas Allerzielen. Morgen pas mogen we onze overleden dierbaren in onze gedachten toelaten. Vandaag worden we geacht de katholieke Heiligen te herdenken. Ik stel voor dat onze gedachten vandaag uitgaan naar de Heilige Lucia met haar ogen op schoteltjes, patrones van het licht, naar de Heilige Maarten met zijn halve mantel, naar de heilige Catharina die stierf op het rad, naar de heilige Christoffel, die reizigers veilig aan de overkant van een diepe rivier bracht, naar de heilige Cecilia, die een kokend bad én een onthoofding nog drie dagen wist te overleven, naar de heilige Joris die de dochter van de koning redde uit de muil van de draak en naar de heilige Sebastiaan die helemaal met pijlen werd doorzeefd maar zelfs dit nog overleefde.
Vandaag voelen we ons klein, klein tegenover het grote lijden en de grote wonderen van de talloze heiligen. Maar morgen is veel moeilijker. Morgen is pijn en verdriet.