Ergernis
We begonnen. Wachten had niet langer zin. We hadden er ook niet langer zin in, in het wachten.
Peter gooide als eerste met de dobbelsteen. Aan zijn gezicht kon je zien dat het wachten hem te lang geduurd had. Hij gooide een zes. Meteen kon hij van start gaan met zijn eerste pionnetje én mocht hij nog eens gooien.
Dan was het de beurt aan Els. Een twee. Niet goed genoeg.
We speelden verder in stilte. Ik gooide een vijf, bijna, maar ik moest toch ook een beurt wachten.
Peter’s humeur verbeterde zienderogen. Dat hij als enige van bij de eerste worp van start kon gaan, had hem zichtbaar goed gedaan. Hij probeerde zelfs een grapje te maken.
Maar wij waren niet echt in de stemming.
Tot zover het verhaaltje. Een vervolg verzint u zelf maar.