Geheugen
Ooit, toen ik nog heel klein was - een jaar of tien - vond ik dat mijn geheugen niet al te best functioneerde. Ik was al zo veel vergeten. Wat we deden, wat we speelden, wie er bij me in de klas zat in de kleuterschool, hoe ik reageerde toen ik een nieuw zusje kreeg, hoe dat kleine zusje er vroeger uitzag en nog veel meer.
Ik besloot voor mezelf dat dat gedaan moest zijn. Ik zou de dingen onthouden vanaf nu. Ik dacht: als ik maar hard genoeg denk dat ik het niet mag vergeten, dan zál ik het ook niet vergeten.
Op het moment dat ik dat dacht, was ik in de keuken, in ons oude huis. Dat ben ik niet vergeten. Wanneer je door het raam keek, keek je door de veranda de tuin in. Je moest een beetje schuin naar rechts kijken, links was de garage met een weggetje ernaast. Dat weggetje gebruikten we intensief, het weggetje naar de voordeur, aan de andere kant van het huis, gebruikten we nooit, dat was alleen voor het deftige bezoek.
Toen ik die dag in de keuken mijn geheugen aan het overdenken was, liep het buurjongetje onze tuin in. Hij kwam met mijn zussen spelen. Hij wandelde niet, hij liep. Hij keek eens naar rechts, naar het keukenraam. Zijn gezicht was één en al lach. Hij had een kaki-groene jas aan. Zijn blonde haren waren helemaal verwaaid.
Ik dacht: "Dat beeld, dat mag ik nooit vergeten."
En nog steeds brandt dat beeld op m'n netvlies alsof ik het zojuist zag.