Buurman
“Ha Nele, ’t is goed dat ik je nog zie,” begroet mijn onderbuurman me, wanneer ik mijn fiets in de gang parkeer. Zijn vader steekt zijn hoofd door de deuropening.
“Ik ga op reis, ik vertrek morgen.”
“Mmmm, jij hebt het goed, je bent amper terug en kan alweer vertrekken.
“Ja, je hebt mensen die werken en mensen die dat niet doen hé,” sneert zijn vader.
“Ik héb hier wel voor gewerkt hoor!”
“Naar waar ga je?” Ik heb geen zin toeschouwer te zijn van een pijnlijke discussie tussen vader en zoon.
“Naar Turkije, voor drie weken.”
“Mooi, na drie weken Thailand!”
Ik kan het toch ook niet laten en bedenk me dat werkloos zijn zo slecht nog niet kan zijn blijkbaar.
En nu de vraag die me vooral bezighoudt: “Heb je ook deze keer logees?”
“Nee, deze keer niet,” zegt mijn onderbuurman.
“Maar mij zul je hier wel regelmatig zien, ik zal voor de katten en de planten komen zorgen,” voegt zijn vader er aan toe. Wat een geruststelling.