Cadeau
“Alsjeblief, voor je verjaardag. Het is iets kleins waarmee ik een grote band heb, maar die band is voor jou misschien nog groter. Nu je vierentwintig wordt, vind ik dat je het wel mag hebben, als oudste kleinkind.”
Mijn grootmoeder spreekt in raadsels terwijl ze me een klein cadeautje overhandigt in kerst-inpakpapier. Ik heb geen flauw idee van wat er in dat pakje zit. Het voelt rond, en dik, niet al te groot.
Voorzichtig maak ik de plakband los. Het cadeautje is duidelijk zelf ingepakt, hier was geen professionele inpakker aan het werk.
Er komt een klein rond foto-kadertje tevoorschijn. Een zware, ronde kader in donker hout. Het is duidelijk een erg oude foto, in zwart-wit. Op de foto staat een vrouw van ongeveer dertig, met hele donkere ogen en donkere, dikke haren. Ze kijkt strak voor zich uit, maar haar ogen twinkelen speels.
Ik draai het kadertje om, bobonne, staat er, in het geschrift van mijn grootmoeder.
Een foto van mijn overgrootmoeder, die stierf toen ik nog geen twee was, waaraan ik geen enkele herinnering heb. Ik weet niets van haar, ken haar verhaal niet, zelfs haar naam wist ik niet tot gisteren. Ik weet alleen dat ze de moeder was van de moeder van mijn moeder.
Bobonne heeft al een plaatsje gevonden in mijn woonkamer. Dit bijzonder cadeau zal ik koesteren.