Ongeluk/geluk
Geen parkeerplaatsje te bespeuren, in de verste verte niet. We rijden rondjes op de parking, maar vinden geen vrij plaatsje. Dan maar een eind verderop, in de modder. We stappen uit, haasten ons naar de ingang over een paadje dat amper die naam verdient. Het paadje is zelfs niet meer modderig, het is gewoon een rivier. Je voeten kan je niet lang droog houden hier. Onder een grote paraplu, die niet alle regendruppels tegenhoudt, glibberen we verder. Maar naar binnen kunnen we nog niet, de rij voor de kassa's gaat tot buiten. Wat een volk. Kinderen, ouders, grootouders. Kinderwagens, natte jassen, paraplu's, rolstoelen. We wringen ons naar binnen, uit de regen. We zullen nog zeker twintig minuten moeten aanschuiven. Steeds minder zin om dit doe-museum mee te pikken. Maar we zijn nu zover, dus we geven niet op.
"Willen jullie soms twee vrijkaarten voor volwassenen?" vraagt een dame aan mijn vriendje.
Hij snapt het niet zo goed, die vriendelijke Belgen, hij blijft zich verbazen. Met ogen vol vraagtekens kijkt hij me aan.
Ik knik. "Ja, die willen we wel, heel erg bedankt."
Ik glimlach naar de vrouw, ze overhandigt me de kaarten. Geldig tot 30 december 2002, staat er. Dat levert ons 17 Euro op, en een leuke namiddag vol ontdekkingen en aah-zit-dat-zo-momenten.