Refter
Ooit, lang geleden, bleef ik 's middags eten op school. Buitenstaanders waren vol lof over onze refters. Zo mooi, zo groot, met échte marmeren tafels en mooie schilderijen aan de muur. Elke refter had bovendien een thema. Zo at ik twee jaar in de Lafontaine-refter, waar taferelen uit de fabels ons voorspiegelden hoe we ons moesten gedragen.
Maar dat deden we niet: het was er erg lawaaierig, we gooiden met theebuiltjes, slurpten, spuwden, stootten elkaar aan, stootten tassen en flesjes om en schreeuwden tegen elkaar.
Ik vond het niet fijn, ik haatte het, rustig eten was er nooit bij, nooit had ik genoeg tijd om mijn boterhammen op te eten. Toen ik na twee jaar thuis mocht gaan eten, was ik opgelucht. Maar als de refter leeg is, zonder honderden dertien-jarigen, dan is hij wel mooi, en stil. Misschien is er dan wél plaats voor wijsheid.