Soave
Gisteren mocht ik bij M. gaan eten. Gerookte zalm als voorgerecht, scampi’s in lookboter met pasta als hoofdgerecht. Heerlijk.
Ze had een fles witte wijn gekocht, ook heerlijk. Het was een Soave. Maar eigenlijk was dat niet zulke lekkere wijn, merkten we. Tot gisteren kon er niets mis zijn met een fles Soave, in onze herinnering kon dat alleen maar de meest heerlijke wijn zijn. Nu weten we dat alleen de herinneringen heerlijk zijn, niet de wijn.
Ooit, lang geleden, gingen we samen, met alle studenten uit onze faculteit (net één bus vol), naar Italië. We werden er grondig ingewijd in het witte-wijn-drinken. We proefden bij de boer, waren stamgast in het lokale café, overhaalden de eigenaar keer op keer zijn sluitingsuur uit te stellen én – het toppunt – we hielden een wijncantus. Telkens vloeide de Soave-wijn rijkelijk.
De ontnuchtering gisteren viel wel mee, dat Soave niet de meest heerlijke wijn blijkt te zijn, daar kunnen we nog wel mee leven. Maar dat die Italië-tijd al heel lang verleden tijd is, dat kwam wel hard aan. Zucht.