Bloemen
De restauratie van de bibliotheek is bijna voltooid. Alleen rond de hoofdingang staan nog steigers. De gevels zijn terug mooi, de wapenschilden – die ik voor de restauratie nooit had opgemerkt – kregen een nieuw laagje verf en alle ornamenten (en dat zijn er veel) werden opgefrist. Het verschil met enkele jaren geleden is groot.
Ik had al een paar keer gedacht dat het werk er nu opzat, dat de restauratie helemaal voltooid was. Maar telkens kwam ik bedrogen uit. De windroos moest nog terug op de toren, zuilen dienden nog een plaatsje te krijgen.
Deze week hebben de werkmannen een merkwaardige operatie uitgevoerd. Maandagmorgen had ik ze al gezien, beneden op de begane grond, gisteravond zag ik ze voor het eerst op hun nieuwe plaats: aan de rand van het dak, bovenop “vazen” in witte steen. Ze zijn zo’n meter 70 groot, van gietijzer, groen en grijs – dat hoogstwaarschijnlijk zilver moet voorstellen – met krullen en draaien en bovenaan enkele bloemen met bellen. Lelijk, spuuglelijk.
Nu vind ik de universiteitsbibliotheek op zich niet echt een mooi gebouw. Maar de geschiedenis die er achter zit, de verwoestingen, de neorenaissance, de talrijke symboliek in het gebouw, de “eendracht” bij de (her)opbouw, het majestueuze – de Duitsers krijgen ons er niet onder, zelfs niet in twee keer – blijft boeien.
De bloemen staan er nog geen week en nu al wordt er hardop over getwijfeld. Uit ingelichte bron (ik weet niet of de bron welingelicht is) vernam ik dat ze daar helemaal niet stevig staan, dat één exemplaar al opnieuw naar beneden gekomen was. Bovendien wordt hun authenticiteit in vraag gesteld. Bij de brand in ’40 zouden ze er ook niet meer gestaan hebben. Maar net na de bouw, na de Eerste Wereldoorlog, wel. De bloemen toen waren wel niet dezelfde als de bloemen nu. Terwijl er toen verschillende bloemen in één vaas stonden, zijn alle bloemen nu hetzelfde. De verschillende bloemen symboliseerden de verschillende landen die royaal hun steentje hadden bijgedragen bij de opbouw van de bibliotheek. Je had Ierse en Amerikaanse bloemen, Franse en Engelse, kortom, een geallieerd boeket. Misschien heeft er nu maar één overheid bijgedragen aan de restauratie. Maar dat geloof ik niet.
De restauratie van de bibliotheek is bijna voltooid. Alleen rond de hoofdingang staan nog steigers. De gevels zijn terug mooi, de wapenschilden – die ik voor de restauratie nooit had opgemerkt – kregen een nieuw laagje verf en alle ornamenten (en dat zijn er veel) werden opgefrist. Het verschil met enkele jaren geleden is groot.
Ik had al een paar keer gedacht dat het werk er nu opzat, dat de restauratie helemaal voltooid was. Maar telkens kwam ik bedrogen uit. De windroos moest nog terug op de toren, zuilen dienden nog een plaatsje te krijgen.
Deze week hebben de werkmannen een merkwaardige operatie uitgevoerd. Maandagmorgen had ik ze al gezien, beneden op de begane grond, gisteravond zag ik ze voor het eerst op hun nieuwe plaats: aan de rand van het dak, bovenop “vazen” in witte steen. Ze zijn zo’n meter 70 groot, van gietijzer, groen en grijs – dat hoogstwaarschijnlijk zilver moet voorstellen – met krullen en draaien en bovenaan enkele bloemen met bellen. Lelijk, spuuglelijk.
Nu vind ik de universiteitsbibliotheek op zich niet echt een mooi gebouw. Maar de geschiedenis die er achter zit, de verwoestingen, de neorenaissance, de talrijke symboliek in het gebouw, de “eendracht” bij de (her)opbouw, het majestueuze – de Duitsers krijgen ons er niet onder, zelfs niet in twee keer – blijft boeien.
De bloemen staan er nog geen week en nu al wordt er hardop over getwijfeld. Uit ingelichte bron (ik weet niet of de bron welingelicht is) vernam ik dat ze daar helemaal niet stevig staan, dat één exemplaar al opnieuw naar beneden gekomen was. Bovendien wordt hun authenticiteit in vraag gesteld. Bij de brand in ’40 zouden ze er ook niet meer gestaan hebben. Maar net na de bouw, na de Eerste Wereldoorlog, wel. De bloemen toen waren wel niet dezelfde als de bloemen nu. Terwijl er toen verschillende bloemen in één vaas stonden, zijn alle bloemen nu hetzelfde. De verschillende bloemen symboliseerden de verschillende landen die royaal hun steentje hadden bijgedragen bij de opbouw van de bibliotheek. Je had Ierse en Amerikaanse bloemen, Franse en Engelse, kortom, een geallieerd boeket. Misschien heeft er nu maar één overheid bijgedragen aan de restauratie. Maar dat geloof ik niet.
posted by Unknown at
24.1.03
