Hoofd
Leen staarde wat voor zich uit. Haar hoofd was helemaal leeg, ze dacht niets. Tot vandaag wist ze niet dat dat kon. Als Pieter antwoordde dat hij niets dacht, « echt niet », wanneer zij hem vroeg wat hij dacht, dan had ze dat nooit geloofd. Zij kon het niet, duizenden grote en kleine gedachten dwarrelden door haar hoofd, liefst allemaal tegelijk. Soms had ze ook wel eens gezegd dat haar hoofd leeg was. Maar dat was een leugen, dan waren er teveel gedachten, wist ze niet welke kiezen, wist ze niet wat ze Pieter zou vertellen.
Vandaag hoefde ze niet te liegen, ze dacht niets. Maar dat dacht ze pas achteraf. Ze stond te kijken van zichzelf, wist niet waaraan ze dit te danken had. Was dit geluk ? Niets te hebben om over te piekeren ? Of was het een verarming ? Zelfs daar kon ze zich nu geen zorgen om maken.