Kou
Verkleumd stond ik aan het station op de chauffeur te wachten. De bus stond er al, maar zijn bestuurder ontbrak nog. Er was niet veel volk op deze zondagavond. Enkele Marokkanen en ik. Uit de stationshal kwam nog iemand op ons toe gelopen. Iemand die overduidelijk ook deze bus moest hebben. Toen de man genaderd was tot op 5 meter, herkende ik hem. Eén keer op drie zat die man samen met mij op de bus. En dat had ik liever anders gezien. Elke keer was één keer teveel.
De man had steevast teveel gedronken, “een goei bees aan” zoals ze het in het plaatselijk dialect zeggen, en viel elke keer én de chauffeur én zijn medereizigers lastig. Ook ik was al meermaals zijn slachtoffer. Dan vertelde hij me dat hij een fantastische dj was, dat zijn familie een zaak had in het Gentse, dat café Hesanna aan het station de max was, dat ik daar een pint moest gaan drinken met hem, dat een koffie eventueel ook mocht, dat café Hesanna een café van verbroedering was en nog veel meer opwekkende berichten.
Ook gisteren kon ik niet ontsnappen aan zijn vriendelijke praat. Gisteren kwam ik te weten dat er sneeuw lag in Brussel terwijl dat in M. absoluut niet het geval was, dat hij volgende week familiefeest had in de zaak, dat dat veel goedkoper was, dat er in M. ’s avonds écht niets meer te beleven viel en dat het verdomd koud was.
Dat laatste had ik ook al gemerkt. Om me een beetje op te warmen liep ik rondjes. Mijn blik viel op de rij cafés aan de overkant van het station. Café Hesanna zag ik niet, in de plaats was een pita-bar gekomen. Geen wonder dat er in M. niets te beleven viel.