Verslaafd
Ik eet stokjes. Ik ben verslaafd aan stokjes. De hele dag knabbel ik op stokjes. Ik eet ze niet helemaal op, dat zou me niet zo goed bekomen. Ik verpulver ze, breek ze. Mijn bureau ligt bezaaid met de resten van mijn verslaving. Soms komt er ook eentje terecht in mijn broekzak. De kunst is om ze mooi in tweeën te breken, zodat je twee gelijke delen hebt. Maar het kopje is onmogelijk mooi in twee te krijgen, dat is telkens weer een heuse uitdaging. De staart - de eigenlijke stok - daarentegen laat zich makkelijk delen. Daarna gaat het knabbelen nog verder, op kleinere stokjes nu. Ik zie maar één oplossing voor mijn verslaving: lepeltjes. Dan hoefde ik helemaal niet meer te knabbelen op die domme, witte roerstaafjes.