Kooi
De vrouw heerste vanuit een glazen kooi over haar territorium, de grote hal. Ze speurde naar overtredingen van algemene en eigen regels. Wanneer iemand een rugzak mee naar binnen nam, tikte ze heftig op de ruit, maakte haar gezicht nog strenger en sprak de persoon in kwestie vermanend toe. De persoon in overtreding verstond geen woord van wat de heerseres zei, de glazen wanden hielden ook de decibels die ze produceerde gevangen. Maar de overtreder begreep haar wel en begaf zich zuchtend naar de kastjes waar hij zijn rugzak achterliet.
Personen die geen geldig toegangsbewijs hadden, werden meedogenloos aangepakt. Zonder pardon gooide de vrouw hen weer op straat.
Ook wanneer je geen overtreding beging, liet ze je duidelijk weten dat zij degene was die heerste over deze ruimte én over jou. Terwijl je wachtte op een sleuteltje, dat zij je moest overhandigen, trok ze heel zorgvuldig een lintje onder haar oogleden.
Ik was ook in overtreding. Ik nam mijn sleuteltje in ontvangst en murmelde een “dankuwel”. Haar antwoord bereikte – in tegenstelling tot het mijne – wel de andere kant van het glas. “Kan je niet wat beleefder zijn? Een dankuwel was wel op zijn plaats! Maar nee, dat kunnen jullie niet meer tegenwoordig. Een schande is het.”
Lelijke woorden lagen op het puntje van mijn tong. Maar ik slikte ze in en wendde me af.