Personage (vervolg)
Vrouwen dus. Dirk wist niet zometeen waar hij moest beginnen. Hij kende geen vrouwen, geen enkele. Vrouwen, dat waren voor hem die wezens op die kalender van zijn collega, die een eindje verderop hing. En af en toe moest hij een klant tewoord staan, en héél af en toe was dat een vrouw.
Dat vond hij altijd gek. Met mannen kon je praten, die begrepen je, die wisten waarover je het had. Vrouwen kwamen niet verder dan "Wanneer zal mijn TV gemaakt zijn?" "Zal het beeld dan echt nooit meer trillen?" Dat vond hij dom. Natuurlijk zou het beeld dan nooit meer trillen, daar zorgde hij toch voor!
Hij noteerde: vrouwen zijn dom, ze weten niet waarom het beeld trilt en hoe je dat oplost.
Maar die vrouwen op de kalender van Guy, die intrigeerden hem wel. Die hadden iets mysterieus over zich. Ze hadden niet zoveel kleren aan. Dat begreep hij niet. Hij zou dat nooit doen, zich uitkleden en dan een beetje in de weide gaan lopen. Wat die vrouwen daar leuk aan vonden, wist Dirk niet.
Hij noteerde: vrouwen zijn raar, ze lopen graag naakt.
Toen schoot het hem te binnen: zijn moeder was ook een vrouw. Dus hij kende wél een vrouw. Maar zijn moeder moest wel een rare vrouw zijn, ze liep nooit naakt door de weide en stelde hem nooit domme vragen. Ze vroeg alleen wat hij wilde eten, wat hij tussen zijn boterhammen wilde en of hij wel voorzichtig was geweest onderweg. Dat waren geen domme vragen, zijn moeder was niet dom.
Misschien waren er wel verschillende soorten vrouwen. Of was zijn moeder geen echte vrouw.
Dirk besloot dat het genoeg was voor vandaag. Over zijn moeder moest hij maar een andere keer nadenken, de volgende keer, wanneer de M terug aan de beurt was. Hij overliep zijn notities. Vrouwen zijn dom, en vrouwen zijn raar.
Hij knikte voldaan.