Studie
Ik bestudeer de mensen om me heen en dicht hen lieven, kinderen, zorgen, avontuurtjes of verre reizen toe. Ik luister. Ik weet nu dat de wonderbra een uitvinding is van de jaren twintig, dat het meisje schuin over me misschien manisch-depressief is, aldus haar medereiziger.
De telefoon van mijn achterbuur gaat.
"Dag liefje," zegt hij met een warme, volle en al iets oudere stem. Die twee woorden bevatten zoveel genegenheid dat ik er spontaan van ga glimlachen.
"Ik wil helemaal opnieuw beginnen, ik heb niets meer nodig. Alleen jou wil ik niet ruilen, jou wil ik houden."
Nog een glimlach op mijn lippen.
Enkele minuten later kijk ik achter me. De man met de lieve stem is de zestig al jaren gepasseerd.
Weer een glimlach.