Suikerboon
Er staat een ongeopend doosje suikerbonen voor me. Het is een wit doosje, met een roos lintje en een paarse pluim. Het geheel zit stevig toe. Ik wil het doosje nog niet openmaken, dan is het zo moeilijk om alles nog in een ordentelijke staat thuis te krijgen. Maar ik heb zin in een suikerboon. Nu.
Ik neem het doosje in mijn linkerhand, draai het om en om en om. Ik doorgrond het hele systeem. Het papieren doosje is toegevouwen, als je de strik los zou maken, moet je alleen nog het deksel openen. Dat moet me zo ook lukken, denk ik. Ik schuif de strik een beetje opzij, en trek het dekseltje open. Mijn rechterwijsvinger past net in de opening. Ik vis één suikerboon uit het doosje en sluit het deksel weer. Ik schuif de strik terug op zijn plaats. Langzaam laat ik de boon smelten in mijn mond.