Trein
Ik reis graag met de trein. Moesten er geen vertragingen zijn en je altijd je aansluiting zou halen, zou ik geen nadelen meer kunnen opsommen van treinreizen. Het leukst zijn de andere mensen op de trein. Je kan ze schaamteloos bekijken, erover fantaseren, verbanden leggen, en luisteren. Vooral luisteren, en dan weer fantaseren, verbanden leggen en lachen in jezelf om de verhalen die je hoort of om je fantasie die op hol staat.
Gisteren had ik niet veel fantasie nodig om de achtergrond van mijn overburen te kennen. De jongen van 15 en het meisje dat net iets ouder was, kenden elkaar nog niet zolang. Ze voerden voornamelijk leren-kennen-gesprekken. En zo leerde ik ze ook goed kennen. Ik kwam aan de weet dat de jongen drie broers had en twee zussen, dat hij bij een pleegmoeder woonde ("een pleegmoeder, géén adoptiemoeder, een pleegmoeder is niet voor altijd", legde hij het meisje uit), dat het meisje allergisch was aan zowat alles, alleen cha-cha's en cent-wafers mocht ze eten, dat haar zus twee keer was blijven zitten, dat de jongen na een treinreis van anderhalf uur nog een busreis van een uur voor de boeg had, dat de zus van de jongen studeerde voor bio-ingenieur. Toen het meisje vroeg wat dat was, moest de jongen het antwoord schuldig blijven. "Weet jij dat soms?" vroeg hij aan mij. "Eh, nee, niet echt, dat is mijn branche absoluut niet." En toen was ik aan de beurt. Wat mijn branche dan wel was, wat ik studeerde. ("Ik studeer niet meer, ik werk al.")
Soms ving ik ook flarden van het gesprek op die eigenlijk niet voor mijn oren bestemd waren.
"Heb jij al veel vriendinnen gehad?" vroeg het meisje.
"Ja, eigenlijk wel."
"En was dat dan lang?"
"Ja, soms wel. Als het een toffe is, dan kan je daar wel een paar maanden bij blijven. Als het geen toffe is een week ofzo hé."
Ik lachte in mezelf. Zo jong.