Vroeg
Vanmorgen zag ik alleen maar vreemde gezichten op de trein. Ik had die trein nog nooit genomen, ik neem ook niet elke dag de eerste trein, gelukkig maar. Het was een ander volk, zo vroeg ‘s ochtends. Geen verdwaalde studenten, assistenten, onderzoekers, secretaressen of bankdirecteuren, geen aktetasjes of nonchalante rugzakken. Werkvolk, zo schoot me te binnen, mensen die de handen letterlijk en figuurlijk uit de mouwen steken. Mensen die de "vroege" hebben vandaag. Mannen die met een goed gevulde brooddoos en thermos naar hun fabriek togen. Mannen die ’s middags geen tijd hebben om snel een broodje te gaan halen in de stad, die geen gebruik kunnen maken van een chique bedrijfsrestaurant.
Ik hoorde er niet echt bij, dat voelde ik onmiddellijk. Ik had geen thermos bij me, en mijn boterhammen had ik ook niet gesmeerd. Daarvoor vond ik het vanmorgen nog veel te vroeg.