Douche
Er stond een klein meisje onder de douche. Ik schatte haar zeven jaar, maar ze zou ook tien kunnen zijn. Ze leek een beetje op een gewond vogeltje. Heel erg mager, een te klein hoofd, grote donkere ogen en een badpak dat haar niet paste. Het meisje stond een beetje voorovergebogen, met de handen op de rug. Ze was het kind dat zich altijd alleen in een hoekje terugtrok en keek naar de andere kinderen, niet speelde. De andere kinderen speelden ook niet met haar, voor hen was ze lucht, ze begrepen het verdriet in haar ogen niet. Ik ook niet, maar ik zag het wel.
Omdat ook onder alle andere douches een kind stond, vroeg ik aan het vogeltje of ik eventjes bij haar onder de douche kon. Het mocht. Even stonden we samen onder de douche. “Wat is het water warm, ik verbrand me bijna.” Ze lachte schuchter. Ik dook het zwembad in.
Toen ik me veertig minuten later, na mijn zestig lengtes, opnieuw wilde douchen, stond het meisje er nog steeds. Al die tijd had ze er gestaan. Alsof haar lichaam warmte moest opslaan om de komende week door te komen.