Huis
Het heeft wel iets, vind ik, in een oud huis wonen. Een huis met een verleden. Een huis waar mensen geslapen, geleefd, gegeten, gespeeld en gevreeën hebben. Een huis waar gevloekt , getierd en geminnekoosd is. Een huis waar mensen geboren werden, waar mensen dood gingen. Een huis dat gebouwd, verbouwd, gerestaureerd en weer verbouwd is.
Ooit woonde ik in zo’n huis. Het huis had zelfs een naam: “Het tiende gebod”. Een abdij liet het huis in de loop van de zestiende eeuw bouwen. Het was een mooi huis, erg groot en statisch. De plafonds waren nog steeds van hout, de trap wentelde zich naar boven, en werd steeds steiler en smaller. In de kelder kon je de tongewelven nog zien. Ik was weg van het huis en zijn verleden.
Terwijl ik in mijn bed lag, dacht ik aan de mensen die ooit naar hetzelfde plafond staarden, mensen met hele andere zorgen, gelukkige en ongelukkige mensen. Vrouwen met ruisende rokken, deftige mannen én hun personeel (daarvoor was er achteraan trouwens een apart klein huisje gebouwd), winkeliers en studenten. Ik vroeg me af hoeveel kinderen er geboren werden in dit huis en hoopte maar dat er niemand gestorven was op de plaats waar ik twee jaar lang sliep.