Kijk
Ik weet het. Ik heb de gewoonte om mensen te observeren en te bekijken. Ja, ik kleed de mensen om me heen helemaal uit. In gedachten dan. In de trein, in de winkel, op straat, op café, overal kijk ik. Ik heb er zo mijn truckjes voor. Meestal doe ik het onopvallend, de keren dat ik een geërgerde blik terug kreeg, zijn zeldzaam. Ik ben meester-observeerster.
Gisteren werd ik geconfronteerd met een studente-observeerster, ze had nog maar weinig vorderingen gemaakt. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat ze me eerst aanstaarde en vervolgens van kop tot teen opnam. Ik werd er heel erg ongemakkelijk van. Het was net mijn beurt in de winkel, amper kreeg ik gezegd wat ik wilde tegen de winkeljuffrouw. Toen ik mijn hoofd naar de observeerster toe draaide, keek ze niet weg, nee, ze lachte me toe en keek verder. “Ooh, ik dacht dat ik je kende, maar toen ik je stem hoorde, wist ik dat je het toch niet was,” bracht ze uit. Zelfs dan moet je discreet kijken! En nee, ik kende haar niet, in de verste verten niet.