Pak
Er zat een deftige man naast me in de trein. Hij was niet alleen deftig, hij was ook gewichtig. Dat zag je aan zijn nette pak, aan de nonchalance waarmee hij bewoog, waarmee hij zijn laptop bovenhaalde en telefoontjes pleegde. Hij belde zijn secretaresse om een meeting van maandag te verplaatsen, hij bracht verslag uit over de afgelopen bijeenkomst, hij vroeg hoe het aan het thuisfront stond, hij gaf opdracht een mailtje te sturen naar de "unit" om een nieuwe vergadering te beleggen.
Maar ook zijn pak verraadde hem, het was piekfijn, donkerblauw met een modieuze das. Er was geen enkel stofje, kreuk of vlekje te bespeuren. Zijn schoenen maakten het beeld volledig, ze straalden zo erg, dat de zonneschijn van vandaag er bij in het niets viel.
En toen deed hij iets onverwacht. Iets dat ik nooit zou durven, wanneer ik mijn deftige pak aanheb. Hij nam een wit papieren zakje. Hij toverde een hamburger tevoorschijn, compleet met ketchup en ajuin. Zonder één foutje at hij hem op, zijn pak bleef ongedeerd. Dat zou mij nooit lukken.