Vlecht
E. en ik hebben iets met elkaar. Maar na al die jaren weten we nog steeds niet wat het is. We zijn geen “beste vriendinnen”, zelfs vriendinnen kan je ons amper noemen. Maar telkens opnieuw komen we elkaar tegen, telkens opnieuw vervlecht mijn leven zich heel even met het hare, om daarna opnieuw een hele andere koers te varen. We gingen als veertienjarigen samen naar Zwitserland, we zaten jaren later samen in de klas en weer jaren later volgde ik één vak aan de faculteit waar E. studeerde, en zaten we opnieuw samen in de klas. En nu, weer jaren later, pendelen we samen van M. naar L.
Maar het meest rare aan ons zijn niet die steeds weerkerende toevallige ontmoetingen. Nee, het rare zijn de mensen, de mensen die getuige zijn van die verschillende ontmoetingen. Heel verschillende mensen – leerkrachten, proffen, studiegenootjes, leidsters, klasgenoten – reageren identiek. Ze verwisselen ons allemaal en telkens opnieuw: E. noemen ze Nele en mij noemen ze E. Maar we lijken niet op elkaar, alleen onze blonde haren, die hebben we gemeen.