Bezoek
De eerste keer dat er buitenlandse gasten logeerden bij ons thuis, waren we allemaal erg onder de indruk. De twee vrouwen palmden de hele voorkamer in, verspreidden overweldigende geuren door het hele huis en baadden in een stortvloed van kleuren. Onder hun ravenzwarte haren droegen ze felblauwe, roze en gele gewaden. Ze hadden klasse, dat straalde van hen af. De twee vrouwen reisden door Europa met een dansgroep. De oudste vrouw – met de meeste sterallures – was de directrice van de groep. Ook in Indonesië moest ze tot de elite behoren, het beroep van haar man ben ik vergeten, maar ze had wel massa’s personeel tot haar beschikking. Tot onze grote vreugde sprak zij een aardig woordje Nederlands. Omdat de andere vrouw, die een danseres was, geen Nederlands sprak, was zij ook haar tolk.
Ik was nog klein toen, een jaar of tien, schat ik. De wereld die onze twee gasten gedurende een week bij ons binnen brachten, fascineerde me mateloos. Ik trachtte al hun pracht en praal te imiteren. Mijn haar spelde ik op ingenieuze wijze links en rechts omhoog, net zoals zij dat deden. Het was niet mooi, maar daar kon niemand me van overtuigen.
Het meest fascinerende was wel de tafel in hun kamer. Die lag bezaaid met dingen die ik nog nooit had gezien. Potloodjes, penselen, poedertjes, lipstick, mascara, oogschaduw in alle kleuren en dingen waar ik zelfs nu nog geen naam voor zou hebben. Mijn moeder schminkte zich nooit, voor mij was het verblijf van de twee Indonesische vrouwen de eerste kennismaking met de wondere wereld van de make-up.
Maar het mocht niet van mijn ouders. Ik moest van hun spulletjes afblijven. Eén keer kon ik mij ongemerkt verbergen in hun kamer en installeerde me onder de tafel. Oogschaduw, lipstick en een spiegeltje had ik bij de hand. Toen ik ontdekt werd, kreeg ik een fikse uitbrander voor mijn schilderpartij. Weerom vond iedereen het lelijk. Maar daarin bracht de directrice spoedig verandering. Ze maakte me écht mooi met haar schmink deze keer. Ik was op slag helemaal getroost.