Bloem
Ik wil bloemen in mijn huis. Altijd, of toch bijna altijd. Dat hoeft dan geen duur boeket te zijn, met een goedkoop bosje rozen van op de markt ben ik al heel tevreden. Al is dat relatief. Vandaag ben ik niet langer tevreden met een bosje rozen. Ik ben er op uitgekeken. Ik had al talloze witte, gele, roze en rode rozen. Nu wil ik wat anders.
Maar zo eenvoudig is dat niet. Ik weet niet wat ik nu wil. Ik heb het gevoel dat ik weinig keuze heb, wanneer ik voor een klein prijsje mooie bloemen wil. Het tulpenseizoen is zo goed als voorbij. – Die had ik ook ten overvloede trouwens.- En de “bloem van de toekomst", die vind ik niet mooi in haar eentje, die heeft vele andere bloemen nodig om tot haar recht te komen. Voor de niet-treinreizigers onder u, de “bloem van de toekomst”, dat is de alstroemeria trouwens. Voor de treinreizigers onder u: kijk in de buurt van Delft uit het raampje.



Twee weken geleden ging ik voor de ranonkels. Mooi, maar o, zo grillig. Ze zijn maar moeilijk in toom te houden in een vaas. Ik was niet helemaal overtuigd. Gisteren wilde ik weer wat anders, en de bloemenwinkel bood me ook wat anders: 10 stuks met wel vijf bloemen per tak voor 2,50 Euro. Een prijsje! Ik voegde weer een nieuwe bladzijde toe aan mijn bloemengeschiedenis, ik kocht lelieblanke bloemen, witte lelies dus. Ze zijn mooi, ruiken heerlijk, goedkoop, niet grillig én ik ben ze niet beu, nog lang niet.